Verbondenheid op afstand
We missen echte communicatie nu we steeds meer digitaal communiceren. Dat hoor ik vaak genoeg. Ik vraag het mijzelf ook wel eens af. Zeker nu we voor langere tijd thuiswerken en we niet altijd meer fysiek met mensen afspreken. Is de verbondenheid weg? Maar hoe ging het dan vóór de digitalisering? Begrepen we elkaar toen beter? Of is verbondenheid op afstand best mogelijk?
Non verbale communicatie
In de jaren 80 werkte ik bij een telefonische hulpdienst. Ook toen werd er door sommigen gedacht dat je door de telefoon geen echte communicatie had. Als je iemand niet ziet, kun je iemand niet voldoende begrijpen, was het idee. Je mist als beller en toehoorder de non-verbale communicatie. Maar dat bleek niet zo te zijn. Door te luisteren naar de stem en intonatie van iemand, pik je veel signalen op. Zelfs door stiltes en door wat iemand niet zegt, krijg je informatie en voel je connectie.
Nieuwe taal leren
We zijn ondertussen gewend aan contact via de telefoon. En digitaal communiceren is ook steeds normaler aan het worden. Misschien moeten we wel leren om op andere signalen te letten, alsof je een nieuwe taal leert. Het hangt ook af van het medium. Heb jij ook wel eens een misverstand gehad met je collega, omdat hij je mail niet goed begreep? Alleen geschreven woorden kunnen verkeerd geïnterpreteerd worden. Appen kan vluchtig zijn. Heb ik nu wel of geen afspraak met haar gemaakt?
Mogelijkheden van digitaal communiceren
Onze online contacten zijn de laatste tijd steeds meer gaan bestaan uit beeld. Vergaderen, een training volgen, een meditatie meemaken; het kan allemaal via beeldbellen. Omdat je via het scherm iemand kunt zien, heeft dat ook zo zijn voordelen. Inderdaad, via het scherm kun je gezichtsuitdrukkingen van een hele groep minder goed zien. Maar van mensen die al veel ervaring hebben met online bijeenkomsten, hoor ik dat zij de stemming en het energieniveau van een groep redelijk goed kunnen inschatten. Het is anders, maar het contact is echt.