Ik ben toch niet gek!
Herken je de situatie dat je het advies krijgt om met iemand te gaan praten over jouw problemen en je dat zelf niet nodig vindt? Ik begrijp het wel. Voor mij was de stap naar een therapeut ook erg groot.
Praten bij therapeut
Ik was nog jong, 25 jaar, en hoewel ik in mijn hart voelde dat het me goed zou doen met iemand te gaan praten, voelde het ook als een falen. Maar ik kwam er zelf niet uit en gesprekken met vriendinnen waren niet voldoende. En nog steeds heb ik er wel eens moeite mee om hulp te vragen.
Luisteren en inleven
De perfectionisten onder ons zullen wellicht het minst snel om hulp vragen. Of de mensen die tegen een burn-out aanlopen, die pas aan de bel trekken als het te laat is. Ik heb de stap wel genomen om naar de therapeut te gaan en daar ben ik ontzettend blij mee. Ik vond het heel fijn om met iemand te praten die geen oordeel geeft, niks gek vindt en tijd heeft om aandachtig te luisteren naar wat je zegt en hoe je het zegt. Iemand die zich probeert in te leven in mij en vragen stelt waardoor je zaken van een heel andere kant leert zien en voelen.
Naar je kern komen
Ik leerde hierdoor veel en besloot daarom het vak zelf ook leren; het werden vier mooie studiejaren. Het is heel dankbaar werk om mensen te begeleiden en ik leer van elk gesprek weer meer over mezelf. Het is, ook al draait het om de cliënt, een gelijkwaardige samenwerking. Cliënten denken soms dat ik de oplossing voor hun probleem heb. Die heb ik niet en kan ik ook nooit hebben. Ik geloof erin dat ieder persoon in de kern zelf weet wat goed voor hem is. Een therapeut helpt je om bij deze kern te komen. Helemaal niet zo’n gek idee toch?!
Kijk voor meer informatie of aanmelding op Marjolein Mennes.
Photocredits: Els Bruin